Ένα άλλο φθινόπωρο από εκείνο της Κυριακής στο Τραμπλέ, ένα εξίσου μακρινό φθινόπωρο, ο Νταραγκάν είχε πάρει ένα γράμμα, στην πλατεία Γκρεζιβοντάν. Περνούσε μπροστά από το κουβούκλιο της θυρωρού την ώρα που ετοιμαζόταν να μοιράσει την αλληλογραφία.
«Υποθέτω ότι εσείς είστε ο Ζαν Νταραγκάν». Και του έδινε ένα γράμμα με το όνομά του πάνω στο φάκελο, γραμμένο με μπλε μελάνι. Δεν είχε ξαναπάρει ποτέ γράμμα σ’ αυτήν τη διεύθυνση. Δεν αναγνώριζε τον γραφικό χαρακτήρα, πολύ μεγάλα γράμματα που έπιαναν ολόκληρο το φάκελο: Ζαν Νταραγκάν, πλατεία Γκρεζιβοντάν 8, Παρίσι. Δεν είχε μείνει χώρος να γραφτεί ο ταχυδρομικός κώδικας. Στο πίσω μέρος του φακέλου, ένα όνομα και μια διεύθυνση: Α. Αστράν, οδός Αλφρέντ-Ντεοντένκ 18, Παρίσι.
Για κάποιες στιγμές, αυτό το όνομα δεν του θύμισε τίποτα. Λόγω του απλού αρχικού «Α» που έκρυβε το μικρό όνομα; Αργότερα, σκέφτηκε ότι είχε ένα προαίσθημα, γι αυτό δίσταζε ν’ ανοίξει το γράμμα. Περπάτησε μέχρι τα όρια του Νεϊγί και του Λεβαλουά, σ’ αυτή τη ζώνη που δυο ή τρία χρόνια αργότερα θα γκρέμιζαν τα γκαράζ και τα χαμηλά σπίτια για να φτιάξουν τον περιφερειακό. ΑΣΤΡΑΝ. Πώς και δεν είχε καταλάβει, το ίδιο ακριβώς δευτερόλεπτο, περί τίνος επρόκειτο;
Έκανε μεταβολή και μπήκε σ’ ένα καφέ στο ισόγειο ενός από τα κτιριακά συγκροτήματα. Κάθισε, έβγαλε το γράμμα από την τσέπη του, ζήτησε ένα χυμό πορτοκάλι, και, αν ήταν δυνατόν, κι ένα μαχαίρι. Άνοιξε το γράμμα με το μαχαίρι, γιατί φοβόταν ότι αν το έκανε με τα χέρια θα έσκιζε τη διεύθυνση στο πίσω μέρος του φακέλου. Δεν είχε παρά τρείς φωτογραφίες ταυτότητας από αυτόματο μηχάνημα. Και στις τρείς αναγνώρισε τον εαυτό του, παιδί. Θυμόταν το απόγευμα που τραβήχτηκαν, σ’ ένα μαγαζί, μετά τη γέφυρα Σαιν-Μισέλ, απέναντι από τα δικαστήρια. Από τότε είχε περάσει πολλές φορές μπροστά απ’ αυτό το μαγαζί, ακριβώς το ίδιο όπως παλιά.
[Σελ.82,83]
Patrick Modiano - Για να μη χάνεσαι στη γειτονιά – Πόλις, 2015
Μετάφραση: Ρούλα Γεωργακοπούλου