[ΑΔΡΙΑΝΟΣ]
Τόνοι μαρμάρου σύρθηκαν
Για τον ναό
Που διύλιζε το φως
Σε μια γλυκιά σιωπή δροσιάς
Μες στο κατακαλόκαιρο.
Ψαύω το χέρι σου
Δειλά
Το ρεύμα των εικόνων
Χορεύει.
Μικρή ζωή μάς έστρωσαν
Κι όμως ακόμη ορίζουν οι ήχοι
Τον ίμερο.
Όλη αυτή η σιωπή τι να κρύψει άλλο;
Η εικόνα της μοναξιάς μάς κατατρέχει
Θα τής βγάλω τα χρώματα
Να βάψω το χαμόγελο της καρδιάς σου.
[ΝΕΚΥΙΑ]
Οι βράχοι που σε περιτριγυρίζουν
Λευτερώνουν.
Ανάλαφρες σκιές
Στέκονται πίσω απ’ τη χαραγματιά
Του Οδυσσέα
Δίνοντας πυρακτωμένη αγάπη
(Μην κλείνεις τα μάτια
Το φως αντέχεται….)
Άλλοτε όμως νομίζω οι βράχοι
Θα με καταπιούν
Όσο περνάω το υφάδι
Στον αργαλειό της καρδιάς μου.
Οι λέξεις των αγαπημένων
Ποτέ δεν θα ’ναι άηχες.
Τ’ όνειρο του κορμιού σου
Θα ξημερώνει τις μέρες
Δίχως να παρηγορεί τις νύχτες.
Θα ’θελα οι βράχοι να ’στεκαν αμίλητοι
Όσο οι σκιές ριζώνουν
Αντί να ξεμακραίνουν.
Πικρό καλοκαίρι, αλήθεια
Σε τόνους του μαύρου
Μα συ σκαλώνεις στο χρυσαφί
Και τ’ άσπρο
Ίσως…..
[ΔΩΡΙΚΑ]
Τα όνειρά μου ήταν λουσμένα
Στο φως της Ιωνίας
Αισθαντικά χρώματα, πλούσιοι ήχοι
Στους Ναούς και τα Θέατρα.
Αρμένιζα στον ζόφο τους
Μαζί με τους Μηλίους
Αφού τα χνάρια δεν είναι ποτέ ασπρόμαυρα.
Ούτε κατάλαβα πότε
Η σκόνη πάνω στα μάρμαρα ξεπλύθηκε
Από το υγρό των ματιών σου
Λιτά και αφτιασίδωτα
Σχεδόν χωρίς χρώμα.
Πολύνεκρες οι μάχες με τις λέξεις
Κι αυτές όμως τις κέρδισες
Πριν καν αρχίσει ο πόλεμος.
Αιχμάλωτες αλυσίδες δωρικών φράσεων
Κοφτών και κοφτερών
Ηχούν στην έρημη Αγορά του κόσμου μου
Ο έρωτάς τους με πνίγει.
[ΜΑΛΤΑ]
Στην κλαγγή των όπλων
Αφουγκράσου τους ψιθύρους της μοναξιάς
Οι πανοπλίες κάποτε στραφτάλιζαν
Κάτω από έναν αφόρητα όμορφο ήλιο.
Μια περιπλάνηση σε στενά δρομάκια πόθου
Συντροφιά με τον φυγάδα Μικελάντζελο
Με τ’ αγριωπό βλέμμα.
Μην προσπερνάς αγέρωχα τ’ απομεινάρια του λίθου
Κατέβα δειλά στη σπηλιά της Νύμφης.
Οι τότε γυναίκες μάς έμοιαζαν
Στο να θέλουν να κρατήσουν τη φωτιά.
Εγώ όμως τη λευτερώνω
Στον ανοιχτό ορίζοντα των Ιπποτών
Δεσποσύνη του αέρα
Σε λιμάνια ελπίδας.
Η Αριάδνη Πορφυρίου γεννήθηκε, κατοικεί και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στο ΕΚΠΑ και οι σπουδές της την οδήγησαν σε μονοπάτια ποιητικά, αλλά και ιστορικά. Είναι μητέρα δύο παιδιών. Έχει εκδώσει ηλεκτρονικώς (free e-book) μία ποιητική συλλογή, το ΚΑΡΦΙ, στις Εκδόσεις 24γράμματα (2017) και προετοιμάζει τη συλλογή με τίτλο Ελλάμψεις. Το ποίημά της «Το παράπονο του Κενταύρου» έχει λάβει το Γ΄ Βραβείο στον 7ο Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό της Αμφικτυονίας Ελληνισμού.