32
Θά ‘ρθει καιρός πού θ’ ἀλλάξουν τά πράγματα.
Νά τό θυμᾶσαι Μαρία.
Θυμᾶσαι Μαρία στά διαλείμματα ἐκεῖνο τό παιχνίδι
πού τρέχαμε κρατώντας τή σκυτάλη
-μή βλέπεις ἐμένα- μήν κλαῖς. Ἐσύ εἶσ’ ἡ ἐλπίδα
ἄκου, θά ‘ρθει καιρός
πού τά παιδιά θά διαλέγουν γονιούς
δέ θά βγαίνουν στήν τύχη
Δε θά ὑπάρχουνε πόρτες κλειστές
μέ γερμένους ἀπέξω
Καί τή δουλειά
θά τή διαλέγουμε
Δέ θά ‘μαστε ἄλογα νά μάς κοιτᾶνε στά δόντια.
Οἱ ἄνθρωποι –σκέψου!- θά μιλᾶνε μέ χρώματα
κι ἄλλοι μέ νότες
Νά φυλάξεις μοναχά
σέ μιά μεγάλη φιάλη μέ νερό
λέξεις καί ἔννοιες σάν κι αὐτές
ἀπροσάρμοστοι – καταπίεση – μοναξιά – τιμή – κέρδος – ἐξευτελισμός
γιά τό μάθημα τῆς Ἱστορίας.
Εἶναι Μαρία -δέ θέλω νά λέω ψέματα-
δύσκολοι καιροί.
Καί θά’ ρθουνε κι ἄλλοι.
Δέν ξέρω -μήν περιμένεις καί ἀπό μένα πολλά-
τόσα ἔζησα, τόσα ἔμαθα, τόσα λέω
κι ἀπ’ ὅσα διάβασα ἕνα κράτησα καλά:
«Σημασία ἔχει νά παραμένεις άνθρωπος».
Θα τήν αλλάξουμε τή ζωή!
Παρ’ όλα αὐτά Μαρία.
Κατερίνα Γώγου – Ιδιώνυμο - Εκδόσεις Καστανιώτη, 2007