Πώς γεννιέται η αγάπη από τη θλίψη
και πως τρέφει η στεναχώρια τη χαρά,
ποιος πλανήτης αποφάσισε να σβήσει
στου δρομάκου την απέναντι σκιά.
Πέφτει η νύχτα το σκοτάδι ταξιδεύει
της ψυχής σου την απέραντη σιωπή,
ποιας ουσίας την απόσταση γυρεύει
να μαζέψει λίγη ακόμα υπομονή;
Σε ποιαν άκρη σε προστάζουν να λουφάξεις
να ξεχάσεις κάθε τι που σε πονά,
βαλσαμώνοντας για πάντα τη καρδιά σου
να μαράνεις της ζωής την ομορφιά.
Σαν ξυπνάς απ’ του χαμόγελου τη λήθη
πέφτει ο πόνος λυσσασμένος στα σκαλιά,
σε σαρκάζεται τ’ ονείρου σου η χάση,
σε ξεγέλασε ακόμα μια φορά.
Ξεμυαλίστηκες στ’ αστείο παραμύθι
της ανέμελης, χαρούμενης ζωής,
κι έτσι ξέχασες στ’ αληθινά να ζήσεις
πριν διαβείς το μονοπάτι της φυγής…
Σε ξορκίζω μη φοβάσαι το σκοτάδι
που γεννά της χαραυγής την ομορφιά
και το πόνο ν’ αγκαλιάζεις κάθε βράδυ
που ανοίγει τα πανιά στη λησμονιά…
Η Θέτιδα Θαλασσινάκη γεννήθηκε ένα πρωινό κάποιου Μάρτη στη Κρήτη. Από τότε ζει στο Ηράκλειο και αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει. Της αρέσουν τα ταξίδια με τις λέξεις (και με τα αεροπλάνα!). Μπορείς να τη συναντήσεις και σ’ άλλα «στέκια» όπως στο TheMachine.gr και στο urnovl (121 λέξεις) και να ταξιδέψετε παρέα!