[Έρωτας και ψυχή]
Τέρας: Αφού στα Τάρταρα μ’ αφήνεις
στη σκέψη μου αφρός θε να γενείς
άκου μονάχα πριν να φύγεις
την ιστορία αγάπης του Έρωτα και της ψυχής.
Έρωτας:
Απόγονος ενός πτηνού του χρόνου
που αποδημούσε σ’ άλλο υπαρκτό
σ’ έναν δικό του νότο
και χύθηκε σαν κρόκος κι έγινε πυρήνας
το Τυχαίο αλώνοντας ανάμεσα στα σκέλια του
το Χάος.
Και τώρα να πάλι το ξανακερδισμένο γονίδιο
πασχίζει να αρθρωθεί στο ύστερο σπέρμα της ψυχής μου
μπερδεμένη γλώσσα και τα χείλη μας δυο Συμπληγάδες.
Αφού ξανά η Ψυχή ξανά και ο Έρωτας
μην πασχίζεις δική σου ρότα
αφήσου σε τούτον τον νύμφιο ιστό
που σε ράβει και σκίζει.
Ψυχή:
Το ύστερο σπέρμα της ψυχής μου
πασχίζει να σαρκωθεί στη ράχη του Μορφέα
γλαυκό και λουλακί
– όπως το πίσω του Μεγάλου Κηπουρού
καθώς στα γήινα φυτεύει
παραδείσια ιδέα.
Μα σε κορμί βρίσκει δυσεπίλυτο
σχεδόν πέτρινο στην ευταξία του να γονιμοποιηθεί.
– Τι ‘ναι ψυχή μου έτσι που γελάς
και με τρομάζεις;
Άλλη δε σου γεννάω Ηδονή
και αυτομολώ στον ήλιο.
Να πνιγεί! Να πνιγεί
το έμβρυο της Αρμονίας.
Εσμεράλδα Γκέκα - Pulchritudo Bestiae – Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2012