Εδώ στην άκρη του βράχου, μπροστά στο νήμα της ζωής, βρίσκεται ξαπλωμένη μια απουσία απόλυτα ελεύθερη που πεθαίνει.
Είναι απουσία αφανέρωτη που κρύβεται σ’ εκείνους που φυσούν τη στάχτη στη θύμηση κάθε μέρας. Μια απουσία σιωπηλή που την καρδιά μου ματώνει σαν την πιο άσπλαχνη φάρσα της ζωής.
Απουσία απροσδιόριστη για να βρεις μακριά την ευτυχία που ψάχνεις, σαν το φτερούγισμα πληγωμένου πουλιού με απλανές βλέμμα αοριστίας στη σιωπή του αέρα, όταν ξεχύθηκες στη λήθη με κρυμμένα σύμβολα στα λόγια.
Είσαι απουσία γιατί αισθάνεσαι μόνη.
Είσαι απουσία που κυλάς αργά στη σκέψη.
Είσαι απουσία που χάνεσαι στη δική μου παρουσία.
Απουσία ασύλληπτη αίσθηση να έχεις τη δύναμη να αλλάζεις ζωές, πίσω από την φλόγα ψυχής, που δεν είχες σκεφτεί να πάρεις μαζί σου εν μέσω λυγμών.
Απουσία με αγωνία βαθιά, σα να θέλεις να ξεχάσεις την παρουσία στην ομίχλη που είναι άφθαστη, σα να σ’ έχει ανασηκώσει σίφουνας κάποιας θύελλας, σα να σ’ άρπαξε η δύναμη του ήλιου κάποιας θυσίας μέσα στην απελπισία της νύχτας.
Ο πόνος παγώνει από αρώματα λουλουδιών την απουσία.
Η φωτιά καίει σαν τριαντάφυλλο στο στήθος την απουσία.
Το δάκρυ πνίγει από υγρή δροσιά γαρύφαλλου την απουσία.
Η λύπη μαλακώνει σαν λουλούδι μέσα στο κρασί την απουσία.
Απουσία αξιολύπητη των σκέψεων με αναλαμπές στα τέσσερα σημεία του ουρανού, όταν η υπόκωφη φωνή σου χάνεται σαν βουβό παράπονο στο θόρυβο των άλλων από τα ίχνη των βημάτων. Απουσία αναγνώρισης σε απόσταση αναπνοής είσαι πάντα η ίδια ανάμνηση στην άφωνη διαταγή των θλιμμένων ματιών σου.
ανάλαφρη σαν τη νύχτα
διάφανη σαν την αυγή
πορφυρένια σαν τον ήλιο
Διαλέγεις μια στιγμή από το παρελθόν και τη μετατρέπεις σε ουτοπία. Κάνεις µια στροφή προς το παρελθόν και την πνίγεις σε μια θλίψη αιώνια από ευτυχία.
Απουσία, φεύγεις σ’ ένα συναίσθημα νοσταλγίας από το οδυνηρό παρόν κι επιστρέφεις σ’ ένα πολύ μακρινό παρελθόν. Είσαι άφαντη στην καρδιά μου. Είσαι ακατανίκητη παράκληση από τα βάθη του ιερού που με παρασύρεις στην ησυχία της ερήμου.
Θα θελες να χαθείς αόριστα μέσα στο χρώμα των σκοταδιών, στα νερά των ποταμών, στο θρόισμα των φύλλων, να βγεις απ’ το σώμα σου, να αναστενάζεις σαν διώχνεις τη λύπη του ονείρου, να μην είσαι παρά μια πνοή, μια αχτίδα μέσα στη νύχτα.
Απουσία, πεθαίνεις σαν ελεύθερος άνθρωπος από απέχθεια για τη σημερινή ζωή και ύστερα ανασταίνεσαι σα να πέφτει πάνω σου ο Θεός.
Φωνή πληγωμένη σαν μνήμη σε καλεί, θύμηση ακαθόριστη κάποιου θλιβερού ονείρου μπαίνει στο πνεύμα σου, προαίσθηση σπουδαίου μυστηρίου σπαρταράει δίπλα σου και έπειτα ξαναπέφτεις και σέρνεσαι.
Ο Χρήστος Αθανασίου είναι απόφοιτος της Βαρβακείου Σχολής. Kάτοχος πτυχίων Υποκριτικής Θεάτρου – Κινηματογράφου του Υπουργείου Παιδείας και Υπουργείου Πολιτισμού καθώς και τίτλων Μεταπτυχιακών Σπουδών και Σεμιναρίων Υποκριτικής, Σωματικού Θεάτρου, Δημιουργίας Θεατρικού Λόγου, Κορυφωμένης και Επεισοδιακής Δραματικής Δομής – Γραφής και Σημειολογίας προς την παραστασιολογία, ως επιστήμη που αναλύει σε βάθος φαινόμενα της θεατρικής πράξεως. Ακροατής – Φοιτητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Αθηνών.
Συγγραφικό έργο: «Λογοτεχνικές Αστραπές», «Όταν ο ηλεκτρικός σπινθήρας φωτίζει την ζωή και το όνειρο». «Αφιερώματα στους ταξιδευτές της υποκριτικής τέχνης» (Υπό έκδοση). «Η Δραματική αλήθεια και το κωμικό αθώο των Ελλήνων Ηθοποιών». «Μίμηση Πράξεως στην 7η Τέχνη του Ουρανού». [Επεξήγηση: Αφιερώματα των εκλιπόντων Ηθοποιών απ’ τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα σε λογοτεχνική μορφή].