Δραπετεύω από καμινάδες και ανατέλλω τις νύχτες παρέα με τ’ αστέρια.
Την ανατολή αποκοιμιέμαι σε νυσταγμένες αγκαλιές και κουρασμένες ψυχές.
Ονειρεύομαι ξύπνιος χωρίς ν’ απολογούμαι…
και σα γελάω, με ξεκούρδιστη ζωγραφιά μοιάζω, μα δε με νοιάζει!
Γεννάω στο αύριο το τώρα και στη γη της φωτιάς τον άνεμο σκορπώ, και το ταΐζω.
Και σα χορταίνει αλήθειες, ξερνάει τις φωνές των πολλών.
Κι ύστερα πάλι ναρκωμένο αποκοιμιέται σε χαϊδεμένα αυτιά και βολεμένα μυαλά.
Και σα περπατάω στους δρόμους ακούω τον αέρα να βουίζει
σε άδειο κεφάλι…
σε άδειο κεφάλι…
σε άδειο κεφάλι…
Η Θέτιδα Θαλασσινάκη γεννήθηκε ένα πρωινό κάποιου Μάρτη στη Κρήτη. Από τότε ζει στο Ηράκλειο και αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει. Της αρέσουν τα ταξίδια με τις λέξεις (και με τα αεροπλάνα!). Μπορείς να τη συναντήσεις και σ’ άλλα «στέκια» όπως στο TheMachine.gr και στο urnovl (121 λέξεις) και να ταξιδέψετε παρέα!