Το μέλλον δε θαρθεί
από μονάχο του, έτσι νέτο – σκέτο,
αν δεν πάρουμε μέτρα
κ’ εμείς.
Από τα βράγχια, κομσομόλε, άρπαξέ το !
Απ’ την ουρά του, πιονιέροι, εσείς.
Η κομμούνα
δεν είναι μια βασιλοπούλα του παραμυθιού, που λές,
για να την ονειρεύεσαι
τις νυχτιές.
Μέτρησε,
καλοσκέψου,
σημάδεψε –
και τράβα, βήματα τα βήματα,
έστω και πάνω σε μικροζητήματα.
Δεν είναι μόνον
ο κομουνισμός
στη γη,
στα κάθιδρα εργοστάσια εκείνα.
Είναι και μές στο σπίτι,
στο τραπεζάκι μπρός,
στις σχέσεις,
στη φαμίλια,
στην καθημερινή ρουτίνα.
Εκείνος κεί,
που ολημερίς
τριζοβολάει βλαστήμιες
σαν κάρο κακογρασωμένο,
εκείνος πού,
σαν ολολύζει η μπαλαλάϊκα,
χλωμιάζει ευθύς,
αυτός
το μπόι του μέλλοντος
δεν τόχει φτασμένο.
Πόλεμος
δεν είναι μόνο, όπως θαρρείς εσύ,
να λές ναι, ναι
στα μέτωπα
με βολές πολυβόλου.
Της φαμίλιας,
του σπιτικού,
η επίθεση,
για μας μικρότερη απειλή
δεν είναι διόλου.
Εκείνος που υποτάχτηκε
στην πίεση της φαμίλιας,
κοιμάται
μές στην μακαριότητα
ρόδων φτιαγμένων με χαρτί, –
αυτός δεν έφτασε το μπόι
της προσήλιας,
της δύνατης ζωής εκείνης
που θαρτεί.
Σαν τη φλοκάτα
και το χρόνο επίσης,
ο σκόρος της καθημερινότητας
τον κατατρώει στιγμή – στιγμή.
Το μεινεσμένο ρούχο
των ημερών μας για ν’ αερίσεις,
έ, κομσομόλε, τίναξε το εσύ.
Απόδοση: Γιάννης Ρίτσος