ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΟΛΗ
(νά εἶναι ἢ νά μήν εἶναι;)
I.
Τοῦ εἶπα πώς ἒπρεπε νά κρυφτῶ.
Ἐκεῖνος ἀπάντησε πώς ἒτσι εἶναι,
πώς πρέπει νά κρύβουμε τά μάτια.
Καί τοῦ εἶπα πώς ἒπρεπε νά κοιμηθῶ.
Ἐκεῖνος ἀπάντησε πώς ἒτσι εἶναι,
πώς πρέπει νά κοιμίζουμε τά ὂνειρα.
Τοῦ εἶπα πώς ἒπρεπε ν’ἀνάψω φῶς καί νά ντυθῶ.
Ἐκεῖνος ἀπάντησε πώς ἒτσι εἶναι,
πώς πρέπει νά βγαίνουμε γυμνοί μόνο στα ψέματα.
Χωρίς κρυψώνα, χωρίς ὓπνο, χωρίς τό φόρεμά μου
μέ τίς λεπτές τιράντες λουλουδάτες
ἒπρεπε νά εἶχε, ἢδη, φύγει.
Ἐκεῖνος ἀπάντησε πώς ἒτσι ἦταν.
Πώς ἒπρεπε νά κρεμαστεῖ ἀπ’τίς τιράντες μου.
Γεωργία Τριανταφυλλίδου - Δανεικά αγύριστα – Κίχλη, 2017