Ο ποιητής μένει δίχως ηχώ.
Μέσα του σβήνουν
οι φωνές της γνώσης.
Και στους δρόμους των αναζητήσεων
τα ηχεία τού λόγου βουβαίνονται.
Οι ιαχές των Φιλισταίων ακούγονται
δυνατότερες στην ιστορία.
Ω, η δύναμη τού ποιητή χάνεται,
βλέποντας τό αναπόφευκτο
να ‘ρχεται πάνω σε εικόνες τού τυχαίου.
Η τυχαιότητα
αγκαλιάζει τα πλήθη (ολοκληρωτικά).
Και οι προγραφές του χρόνου
στιγματίζουν τις διαδρομές
με τραγικότητα (περίσσια).
Ω, ακαθόριστο κομμάτι τού αναπόφευκτου,
ο ποιητής αδυνατεί να σε σκιαγραφήσει,
δεν έχει λέξεις (ούτε ελευθερία) .
Σε αθέατα νερά μεταμορφώνονται
οι νύχτες, που μέρες μοιάζουν.
Αλλάζουν τα μυστήρια της ύπαρξης
και το γέλιο εξορίζεται,
μαζί με την ντροπή .
Να, τώρα, σκιές σκέψεων και ανθρώπων
ανεβοκατεβαίνουν στις οδούς.
Το ακαθόριστο ανταμώνει με το τυχαίο.
Ο θάνατος είναι : ο υμνητής
της χαμένης ωραιότητας.
Το τίποτα είναι ο κόσμος.
Εξαφανίζονται δόξες κι όνειρα
κι οι καρδιές αδειάζουνε από δάκρυα .
Η Τύχη καθορίζει τις πορείες :
άστρων και θεών.
Ω, ο ποιητής γίνεται : ο επίορκος τής ομορφιάς.
Χώνεται στους τόπους τής πέτρας,
μήπως και ξεπεράσει τη ματαιότητα,
με τις λέξεις (αποκλειστικά).
Ο Χριστόφορος Τριάντης υπηρετεί στη δημόσια εκπαίδευση από το 1998. Αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο των Τρικάλων και στην ιστοσελίδα του τοπικού συνδέσμου φιλολόγων (filologoi.gr). Επιθυμία του είναι να γράφει ποιήματα χρησιμοποιώντας τις λέξεις «με προσοχή, πάθος και αίμα!» όπως είπε ο Νίτσε και «να εξαφανίσει τη ματαιοδοξία του» όπως είπε ο Έζρα Πάουντ.