Βλαδίμηρε Μαγιακόφσκη, αλήθεια, είναι μεγάλες οι δρασκελιές του χρόνου
μα οι δρασκελιές του τραγουδιού σου πιο μεγάλες
— πάντα δυο-τρία μίλια αφήνουν πίσω τους το χρόνο.
Βλαδίμηρε, δεν έπρεπε να φύγεις. Σε χρειαζόμασταν
ακόμα και με κείνη την παράξενη κίτρινη πουκαμίσα σου
κομμένην απ’ το τσίτι της πρώτης σοβιετικής λιακάδας. Σε χρειαζόμασταν.
Χρειαζόμασταν τα μυδράλλια των στίχων σου που ‘ριχναν ίσα στον εχθρό
ίσα και στον εχθρό που ‘χε κρυφτεί και μέσα σου και μέσα μας.
Είσαι δύσκολος τώρα μουσαφίρης. Δεν ξέρουμε πώς να σε βολέψουμε,
μ’ αυτό το σκαμμένο βουνό της καρδιάς σου γιομάτο δυναμίτη.
Πιάνεις πολύ τόπο. Γεμίζεις το σπίτι.
Όταν σταυρώνεις τα πόδια το ‘να πάνω στ’ άλλο
δυο μεγάλοι ποταμοί διασταυρώνονται, κι όπως σαλεύεις νευρικά το πόδι
φυσάει ένας άνεμος χαστουκίζοντας τα παραθυρόφυλλα της σιωπής
και πάνου στη σόλα του παπουτσιού σου βλέπουμε
τ’ αποτυπώματα απ’ τα πατημένα αποτσίγαρα των ερώτων
— ολόκληρο το χάρτη της παιδικής σου τρυφερότητας. Πού να σε βάλουμε να κάτσεις;
Μέσα στο Βυσσινόκηπο του Τσέχοφ με τα ξεβαμμένα παγκάκια
όπου οι ονειροπόλοι φοιτητές Τροφίμοφ κάθονται κουρασμένοι
κοιτάζοντας τον ήλιο να βουλιάζει αργά σαν τον πνιγμένο στα μενεξελιά νερά του σύθαμπου,
δεν έχει θέση για σένα, Βλαδίμηρε.
Ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι κρύβεται
πίσω απ’ την πολυθρόνα της Ναστάσια Φιλίπποβνα
καθώς ακούει στον άνεμο του Λένινγκραντ
τους κανονιοβολισμούς του επαναστατικού σου γέλιου.
Έξω στον αέρα. Στον αέρα, Βλαδίμηρε,
μες στις συγκρούσεις των οργισμένων άστρων,
έξω στον αέρα
σ’ έχουμε δει τις νύχτες, Βλαδίμηρε,
με τα μαλλιά σου τιναγμένα σαν τις τεθλασμένες των κεραυνών
πάνω σ’ ένα πελώριο τρακτέρ
να οργώνεις την απέραντη πεδιάδα της ποίησης.
Γεια σου, Βλαδίμηρε Μαγιακόφσκη. Γεια σου.
Εδώ θερίζουν τώρα οι ποιητές τα στάχυα τους για το ψωμί του
κόσμου. Τί άλλο χρειάζεται;
Εμείς, Βλαδίμηρε, απομείναμε γυμνοί, δίχως τιμές, αξιώματα, παράσημα —
τα μόνα μας γαλόνια οι τέσσερις λουρίδες φως στα μπράτσα μας
—τέσσερις δαχτυλιές—
καθώς μας σφίγγει ο ήλιος κάθε πρωί στα χέρια του φιλώντας μας στο στόμα.
Τί άλλο χρειάζεται λοιπόν; Α, ναι, χρειάζεται
πιότερη ακόμη αγάπη, πιότερη δουλειά. Γιατί ένας σύντροφος όσο
ψηλά κι αν φτάσει
αν δεν τραβήξει ακόμα πιο ψηλά έχει πέσει κιόλας.
Έτσι, Βλαδίμηρε Μαγιακόφσκη. Σύμφωνοι.