Άντε λοιπόν, ποιητή
Κάτι έχουμε και μείς να πούμε για τον έρωτα
Κάτι γνωρίζουμε και μείς για δαύτον.
Το καλοκαίρι πέρασε μπροστά στη μύτη μας
Βγάζοντας τρελές κραυγές μεγαλόφωνες
σαν ένα κίτρινο τρένο
με ξύλινα βαγόνια
μυρίζοντας ιδρώτα, σάρκα και ταμπάκο.
Και τι να πεις που εγώ
ήθελα να το δω να φτάνει
όπως εκείνη που μου φέρνει ζεστό γάλα
σ’ ένα κάδο από κόκκινο μπακίρι.
Έχ, τόσο το χειρότερο,
το καλοκαίρι που δεν έφτασε έτσι
Δεν είναι έτσι που φτάνει δα το καλοκαίρι
Όχι, όχι έτσι, που να πάρει ο διάβολος.
Ω, εσύ, κόρη, μητέρα μου, γυναίκα μου, αδερφή μου
Ω, εσύ, πόχεις το μέτωπο στον ήλιο,
ωραίο παιδί μου εσύ με τα χρυσά μάτια
παιδί μου εσύ με τα χρυσά μάτια,
Το καλοκαίρι πέρασε μπροστά στη μύτη μου
βγάζοντας τρελές κραυγές μεγαλόφωνες
χωρίς να καταφέρω να σου φέρω
ένα μπουκέτο μωβ βιολέτες.
Μα τι τα θες
ήταν οι φίλοι πεινασμένοι
κ’ έφαγαν τα λεφτά που ήταν για τις βιολέτες.
Απόδοση: Γιάννης Ρίτσος