Πιάνω τον εαυτό μου, φορές,
να παρατηρεί τους ανθρώπους.
Ιδίως εκείνους που είναι απέναντι,
όχι τους άλλους· χαμένοι ξαφνικά απ’ τους δρόμους.
Με κάποια ηδονή χωράω· και μπαίνω,
μες τα παπούτσια τους, χωρίζομαι δίχως
να το σκεφτώ και πολύ.
Βλέπω τον εαυτό μου, με τα δικά τους τα μάτια,
και με θεωρώ καλό, πολύ καλό
στις συμβουλές που δεν αφορούν εμένα.
Οι ερωτήσεις μου καίριες, κι επιπλήξεις το ίδιο
«εδώ δεν έπραξες σωστά»
κι αλλού « δεν έπραξες καθόλου».
Κι όλες, οι ματιές της συμπάθειας
περονιάζουν το σώμα μου, απέναντι·
αλλά δεν είμαι εγώ. Τουλάχιστον τώρα!
Σκέφτομαι λίγο. Άλλων ζωές που αφήνω να δουν,
τα δικά μου δυσθεώρητα βάρη,
εγώ τα δικά τους…
Σαν το γέρο απέναντι που έχει προστάτη
και δεν μπορεί, να πηδήξει
την κοκκινομάλλα νεώτερη φίλη του
κι απομένει, να της μιλάει πολιτικά
αγγίζοντάς της το μπράτσο,
ή τον έφηβο με τα σπιθούρια στο πρόσωπο
που φωνάζει, ν’ ακούσει ο κόσμος
πως δεν ευνουχίστηκε
απ’ την κοπέλα που μεγάλωσε απότομα.
Για όνομα, πόσο βαρετά προβλήματα έχετε!
( Λύση ακόμα δεν πήρα).
Μόνο στο παντελόνι το άσπρο,
το σκαθάρι με νοιάζει, που μοιάζει
να σηκώνει τόσο το βάρος όλου του κόσμου,
όσο εγώ τον εαυτό μου κι εμένα.
Η Σελάνα Γραίκα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Εξέδωσε το 2015 την πρώτη της ποιητική απόπειρα με τον τίτλο «H ποίηση στα πλαϊνά των στίχων» (εκδόσεις Όστρια.) Δημοσιεύει ποιήματα της στην ηλεκτρονική της σελίδα.