Θα μπορούσε να είναι μια οθόνη. Μια οθόνη που, εκτός απ’ το να στέλνει «σήματα» στον έξω κόσμο, λειτουργεί και ως «πύλη» προς το εσωτερικό. Όμως, το ίδιο δε συμβαίνει και με το χαρτί; Δεν είναι κάθε χαρτί μια αμφίδρομη επιφάνεια προβολής; Δεν είναι ο καμβάς μια ορθάνοιχτη «πόρτα», που σε καλεί να την περάσεις ή απλώς να κοιτάξεις μέσα της απ’ όποια απόσταση κι αν προτιμάς; Ναι, είναι.
Τότε γιατί να χαράζει κανείς μορφές και σχήματα σε ψηφιακό τοπίο αντί να «πορεύεται» με απτά-αναλογικά υλικά ζωγραφικής; Αυτό θα το αποφασίσει η εποχή μας. Μαζί και οι πρωτοπόροι. Ο Matisse με τα κολάζ του υπήρξε προπομπός για την τεχνολογία του Photoshop και τις επικολλήσεις της ψηφιακής διαφάνειας. Ο Hockney με τα έργα του στο iPad απέδειξε πως ο ζωγράφος δεν είναι το μέσο, αλλά το μάτι και το χέρι. Οι υπόλοιποι απλώς τους ακολουθούμε διαισθανόμενοι τις αλλαγές.
Τα έργα της έκθεσης δημιουργήθηκαν όλα (πλην ενός) σε οθόνη αφής, με το δάχτυλο και με το νύχι. Τα περισσότερα φιλοτεχνήθηκαν σε συνθήκες αϋπνίας, με την τεχνολογία γερμένη στο μαξιλάρι μου.
Στάθηκε ιδιαίτερα δύσκολο να αποδώσω στα ψηφιακά μου έργα την αίσθηση της υφής. Ωστόσο, χάρη στο φως της οθόνης, μου δόθηκε άφθονη η ακτινοβολία που επιθυμούσα. Μέσα στην ατέλειά τους (καλύτερα εξαιτίας αυτής), τα σχήματα και οι μορφές μου εκπέμπουν τη χαρά της ζωής, οργανώνοντας έτσι (ευθέως ή «πλαγίως») μια θερμότατη επανάσταση κόντρα σε κάθε υποψία «παγετού» που μπορεί να επιφυλάσσει το θαύμα των ψηφιακών αναπαραστάσεων. Μετά από τη γέννησή τους, ζώα, άνθρωποι και σχήματα στην οθόνη διατηρούν σοφά τη σιωπή τους, αφού δεν ξέρουν τι τα περιμένει. Δίπλα τους κι εγώ αφουγκράζομαι την έκπληξη και σας καλώ να τη μοιραστούμε.
Νικόλας Περδικάρης
Μάρτιος 2017
Εγκαίνια έκθεσης: Δευτέρα 6 Μαρτίου, 19:00 – 23:00