Απόσπασμα από το διήγημα «Νεκρός σκύλος τα μεσάνυχτα». Σελίδες, 107,108.
– Έχουμε εναποθέσει στην επιστήμη την ευθύνη να ερμηνεύσει τον κόσμο μας. Έχουμε απεμπολήσει το δικαίωμα να κρίνουμε με την καρδιά μας. Η αλήθεια μας είναι πλέον αρμοδιότητα κάποιων εργαστηρίων ˙ την έχουν βάλει στο μικροσκόπιο, την τεμαχίζουν και μας τη σερβίρουν σε δόσεις. Όμως καμιά από αυτές τις μικρές αλήθειες δεν κάνει τον κόσμο μας πιο κατανοητό.
Μας τη σερβίρουν σε δόσεις, ίσως, επειδή ολόκληρη η αλήθεια δεν υπάρχει. Το αντίτιμο, πράγματι, είναι ένας κόσμος ψυχρός, ξένος. Αλλά και το όφελος, φίλε μου, είναι συγκεκριμένο, μετρήσιμο.
– Κι όμως, συνέχισε εκείνος, βαθιά μέσα μας, στην ψυχή μας, το υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι, παραμένει απαράλλαχτο. Ο πρωτόγονος επιβιώνει μέσα στον πολιτισμένο με τον ίδιο τρόπο που το παιδί επιβιώνει μέσα στον ενήλικα. Τις κρίσιμες στιγμές, βγαίνει στην επιφάνεια και διεκδικεί το μερίδιό του από την αλήθεια. Και πονάει όταν καίγεται το δάσος δίπλα στο σπίτι του. Όπως πονάει το παιδί μέσα μας όταν βλέπει το σφαγμένο ζώο στο σουπερμάρκετ ή το κουφάρι του στην άκρη της λεωφόρου – παρατημένο, βεβηλωμένο. Μόνο που αυτός ο πόνος, αυτή η κραυγή, δεν βγαίνει στην επιφάνεια από τον γνωστό δρόμο, από το στόμα. Απαιτεί υψηλό βαθμό συνειδητοποίησης και ευαισθησίας, για να τον ανασύρεις από τα έγκατα του νου στη γλώσσα και να τον κάνεις λέξεις και δάκρυα. Πιο εύκολα γίνεται γροθιά, κλωτσιά στο πρόσωπο του άλλου.
Κώστας Κατσουλάρης - Νυχτερινό ρεύμα – Πόλις, 2015