Απόσπασμα από το κεφάλαιο 8. Σελίδες, 158,159.
ΠΕΝΤΕ ΩΡΕΣ ΜΕΤΑ από τον πρώτο του επιτυχημένο ακρωτηριασμό, τα χέρια του Άχμεντ σταμάτησα να τρέμουν. Ο παγετός στο δρόμο τον κοίταζε από κάτω, τώρα πιο απειλητικά, μιας και τα μάτια του Άχμεντ είχαν δει, από κοντά, τι ήταν ικανός να κάνει. Είχε πριονίσει πέρα ως πέρα το πόδι εκείνου του φουκαρά. Δεν μπορούσε καν να πιάσει σφιχτά το πριόνι, ως τη στιγμή που τα δάχτυλα της Σόνιας τυλίχτηκαν γύρω από τα δικά του ͘ ως τη στιγμή που τα χέρια της έσπρωξαν το δικό του προς τα μπρος. Ο άντρας που είχε φανταστεί ότι ήταν, πέθανε τη στιγμή που εκείνη ακούμπησε τη λεπίδα στο κόκαλο και του έσπρωξε το χέρι προς τα μπρος. Ο Άχμεντ ήταν ένα ακόμα όργανο της χειραγώγησης της. Το πρόσωπό της είχε σκληρύνει με μαρμάρινη αποφασιστικότητα, ασυγκίνητη από το μαρτύριό του, αλλά και το μαρτύριο του άλλου άντρα. Σαν να μην ήξερε ότι εκείνο το πόδι ανήκε σε κάποιον. Σαν να μην ήξερε ότι το χέρι που κρατούσε, ανήκε κι αυτό σε κάποιον. Καθώς έσπρωχνε τη λεπίδα, τον παρακολουθούσε σαν να ‘ταν αυτός ο ασθενής. Και ήταν. Ενώ τα δόντια του πριονιού σκάλωναν στο κόκαλο, η Σόνια εκτελούσε μια δεύτερη εγχείρηση, λιγότερο αιματηρή αλλά όχι λιγότερο βίαιη, αφαιρώντας από την καρδιά του την παρόρμησή του να τρέξει, να κουρνιάσει, ν’ αφήσει τον άντρα να αιμορραγήσει μέχρι θανάτου, παρά ν’ αντιμετωπίσει τον τρόμο της σωτηρίας του. ο ακρωτηριασμός είχε αφήσει και του δύο ασθενείς ελαφρότερους.
Προσέχοντας για το παραμικρό εξόγκωμα στο δρόμο, εξακολουθούσε να νιώθει πιο πολύ σαν εκείνο τον νεαρό, παρά με γιατρό. Δεν έμοιαζε καθόλου στη Σόνια. Η Σόνια ήταν η πιο παράξενη Ρωσίδα που είχε γνωρίσει ποτέ, ένας γρίφος τυλιγμένος σε μια καθόλου ελκυστική, αλλά κατάλευκη, ιατρική μπλούζα. Ποιά μέρη της είχε αποβάλει για το καλό της διανοητικής της υγείας; Τι είχε κόψει από τον εαυτό της; Αν ο Άχμεντ στύλωνε το βλέμμα του στις κόρες των ματιών της, θ’ αναδυόταν, σαστισμένος και τρεμόσβηστος, στην άλλη άκρη της Γης. Μήπως του προκαλούσε δέως; Αναμφισβήτητα. Την σεβόταν; Απόλυτα. Ήθελε να ‘ναι σαν κι αυτή; Όχι, ποτέ, καθόλου. Αν δεν χρειαζόταν να ξαναδεί τους μπεζ διαδρόμους του Έκτου Νοσοκομείου, θα θεωρούσε τον εαυτό του τυχερό. Αλλά έπρεπε να επιστρέψει την άλλη μέρα ͘ είχε συμφωνήσει. Μια γυναίκα ικανή να κόψει ένα πόδι, ήταν ικανή και να πετάξει στο δρόμο ένα ορφανό.
Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης
Anthony Marra - Αστερισμός ζωτικών φαινομένων - Ίκαρος, 2013