Νά ποιά τό πᾶν θά μέ διδάξει περί Θήλεος!
Καί θά τῆς πῶ, ἐν μέρει ὀξύς, ἐν μέρει ἵλεως:
“Τό ἄθροισμα τῶν γωνιῶν τριγώνου ἰσοῦται,
μέ δύο ὀρθές, γλυκειά μου – ἀκοῦτε;”
Κι ἄν πεῖ ” Ὦ Θεέ μου, σ’αγαπῶ!”, ἄν ἐπιμένει,
– “Ὁ Θεός ξέρει τούς δικούς του”. Ἤ, πληγωμένη:
– “Τό θέμα μου εἶσαι. Ἄκου τά πλῆκτρα: ἔχουν καρδιά!”
Κι ἐγώ: – Εἶναι ὅλα σχετικά”.
Θά μέ κοιτᾶ καί θά αἰσθάνεται φτηνή:
“Δέν μ’ ἀγαπᾶς! Ἄλλος θα ζήλευε – ὦ, πολύ!”
Λοξοκοιτώντας τό Ἀσυνείδητο, θά πῶ
τότε: “Καλά, εὐχαριστῶ!”
– “Παίζεις “Ποιός εἶναι πιό πιστός”;” – “Φύση, πρός τί;”
– Ἁπλό, σάν νά ‘χανες στό “Πάρ’τα ὅλα”! “. Ἀρκεῖ;
Νά κι ἄλλο: – “Βιάζεσαι νά φύγεις μακριά μου…”
– “Μετά ἀπό σᾶς, γλυκειά μου!”
Κι ἄν, κάποιο βράδυ, ξεψυχήσει εἰρηνικά
μές στά βιβλία μου, τόν ἄπιστο Θωμᾶ
θά κάνω: ” Ἐλᾶτε! Ὑπῆρχε λόγος γιά νά ζοῦμε!
“Τί ἔγινε; Ἄς σοβαρευτοῦμε!”
Jules Laforgue
Μετάφραση: Γιώργος Κοροπούλης