9/12/91 1:18 μ.μ
Η άμπωτη. Κάθομαι και κοιτάζω για πέντε λεπτά έναν συνδετήρα. Χθες, καθώς ερχόμουν από την λεωφόρο, σκοτείνιαζε το δειλινό. Υπήρχε μια ελαφριά ομίχλη. Τα Χριστούγεννα κατέφθαναν σαν καμάκι. Ξαφνικά πρόσεξα πως ήμουν σχεδόν μόνος πάνω στο δρόμο. Τότε είδα έναν τεράστιο προφυλακτήρα κολλημένο σ’ ένα κομμάτι πλέγμα. Τον απέφυγα εγκαίρως, ύστερα κοίταξα δεξιά μου. Υπήρχε μια στοίβα από αυτοκίνητα, 4 ή 5 αυτοκίνητα αλλά επικρατούσε σιωπή, απόλυτη ακινησία, πουθενά κανείς, ούτε φωτιά, ούτε καπνός, ούτε φώτα. Πήγαινα πολύ αργά για να διακρίνω αν υπήρχαν άνθρωποι μέσα στα αυτοκίνητα. Τότε, με μιας, το δειλινό έγινε βράδυ. Καμιά φορά συμβαίνει δίχως προειδοποίηση. Τα πράγματα γίνονται σε δευτερόλεπτα. Τα πάντα αλλάζουν. Είσαι ζωντανός. Και η ζωή συνεχίζεται.
Είμαστε σαν από χαρτί. Υπάρχουμε από τύχη επί ποσοστών, προσωρινά. Κι αυτό είναι το καλύτερο σημείο και το χειρότερο, ο χρονικός παράγοντας. Και δεν μπορείς να κάνει τίποτα γι’ αυτό. Μπορείς να καθίσεις στην κορυφή ενός βουνού και να στοχάζεσαι για δεκαετίες κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Μπορείς να αλλάξεις τον εαυτό σου με το να το αποδεχτείς αλλά μάλλον είναι κι αυτό λάθος. Ίσως σκεφτόμαστε υπερβολικά. Νιώστε περισσότερο, σκεφτείτε λιγότερο.
Όλα τα αυτοκίνητα σ’ εκείνο τον σωρό έμοιαζαν γκρίζα. Παράξενο.
Μου αρέσουν οι τρόποι με τους οποίους οι φιλόσοφοι καταργούν τις αντιλήψεις και τις θεωρίες που ίσχυαν πριν απ’ αυτούς. Αυτό συνεχίζεται για αιώνες. Όχι, δεν έχουν έτσι τα πράγματα, λένε. Αυτή είναι η αλήθεια. Συνεχίζεται αδιάκοπα και μοιάζει πολύ λογική, ετούτη η πορεία προς τα μπρος. Το βασικό πρόβλημα για τους φιλοσόφους είναι ότι υποχρεούνται να εξανθρωπίσουν την γλώσσα τους, να την κάνουν πιο προσβάσιμη, τότε οι σκέψεις δίνουν καλύτερα τα φώτα τους, και παραμένουν ενδιαφέρουσες. Πιστεύω πως το μαθαίνουν αυτό. Η απλότητα είναι το κλειδί.
Στη γραφή πρέπει να έχεις ροή. Οι λέξεις μπορεί να είναι τσακισμένες και απότομες μα αν διαθέτουν ροή τότε οπωσδήποτε μια ικανοποίηση θα φωτίσει τα πάντα. Η προσεκτική γραφή είναι γραφή πεθαμένη. Πιστεύω πως ο Σέργουντ Άντερσον ήταν ένας από τους καλύτερους στο παιχνίδι των λέξεων λες και έπαιζε με βότσαλα, ή με μπουκιές που ήταν για φάγωμα. ΖΩΓΡΑΦΙΖΕ τις λέξεις του πάνω στο χαρτί. Και ήταν τόσο απλές που ένιωθες ρεύματα φωτός, πόρτες να ανοίγουν, τοίχους να λάμπουν. Μπορούσες να δεις χαλιά και παπούτσια και δάχτυλα. Τις λέξεις τις κατείχε. Υπέροχα. Παρ’ όλα αυτά, έμοιαζαν με σφαίρες επίσης. Μπορούσαν να σε ξεκάνουν. Ο Σέργουντ Άντερσον γνώριζε κάτι, είχε το ένστικτο. Ο Χέμινγουεη προσπαθούσε σκληρά. Μπορείς να νιώσεις τη σκληρή δουλειά μέσα στο έργο του. Ήταν σκληροί ογκόλιθοι συγκολλημένοι. Και ο Άντερσον μπορούσε να γελά ενώ σου μιλούσε για κάτι σοβαρό. Ο Χέμινγουεη δεν γελούσε ποτέ. Οποιοσδήποτε που σηκώνεται και γράφει στις 6 το πρωί δεν έχει αίσθηση του χιούμορ. Θέλει να συντρίψει κάτι.
Νιώθω κούραση απόψε. Διάολε, δεν κοιμάμαι αρκετά. Θα μου άρεσε να κοιμόμουν ως το μεσημέρι αλλά με την πρώτη ιπποδρομία να ξεκινά στις 12:30, πρόσθεσε την οδήγηση και να ετοιμαστώ, πρέπει να φεύγω από δω γύρω στις 11 το πρωί, πριν έρθει ο ταχυδρόμος. Και σπανίως κοιμάμαι πριν τις 2 τη νύχτα, ή κάπου εκεί. Σηκώνομαι κάνα δυο φορές για κατούρημα. Η μία από τις γάτες με ξυπνάει στις 6 το πρωί ακριβώς, μέρα παρά μέρα, πρέπει να βγει έξω. Μετά αρχίζουν οι μοναχικοί τύποι που αρέσκονται να μου τηλεφωνούν πριν τις 10 το πρωί. Δεν το σηκώνω, αφήνουν μήνυμα στον τηλεφωνητή. Εννοώ πως ο ύπνος μου είναι διακεκομμένος. Αλλά αν έχω γι’ αυτό μονάχα να παραπονιέμαι τότε βρίσκομαι σε υπέροχη κατάσταση.
Δεν είχε ιππόδρομο τις δύο επόμενες μέρες. Αύριο δεν πρόκειται να σηκωθώ πριν το μεσημέρι και θα νιώσω ακμαίος, δέκα χρόνια νεότερος. Μα τι λέω, είναι για γέλια – δέκα χρόνια νεότερος σημαίνει 61 ετών, υπάρχει καμία διαφορά; Αφήστε με να μουρμουράω, αφήστε με να λέω.
Πήγε 1 τη νύχτα. Γιατί δεν σταματάω τώρα να κοιμηθώ λίγο;
[Σελ. 85,86,87,88]
Εισαγωγή - μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς
Charles Bukowski - Ο καπετάνιος έχει κόψει αλυσίδα και το πλοίο είναι στα χέρια των ναυτών - Εκδόσεις Ηριδανός, 2008