περνῶ ἀπ’ τό σῶμα σου σάν ἀπ’ τόν κόσμο,
εἶναι ἡ κοιλιά σου ἡλιόλουστη πλατεία,
τά στήθη σου ναοί ὅπου τελοῦνται
τοῦ αἵματος τά παράλληλα μυστήρια,
σάν τόν κισσό οἱ ματιές μου σέ σκεπάζουν,
εἶσαι μιά πόλη πελαγοζωσμένη,
ἕνα ὀχυρό πού ἔχει τό φῶς διχάσει
σέ δυό ροδακινόχροα κομμάτια,
μιά γῆ ἀπ’ ἁλάτι, ἀπό πουλιά καί βράχους
κάτω ἀπό τοῦ μεσημεριοῦ τόν νόμο,
ντυμένη μέ τῶν πόθων μου το χρῶμα
ὅπως ἡ σκέψη μου γυμνή γυρίζεις,
περνῶ ἀπ’ τά μάτια σου σάν ἀπό κρήνη,
μέσα τους πίνουν ὄνειρο οἱ τίγρεις
καίγεται τό κολύβρι στή φωτιά τους,
περνῶ ἀπ’ τήν ὄψη σου σάν σέ σελήνη,
καθώς τό σύννεφο ἀπ’ τούς στοχασμούς σου,
σάν σ’ ὄνειρο περνῶ ἀπό την κοιλιά σου,
παφλάζει ἡ φούστα σου ἡ καλαμποκένια
Μετάφραση: Κώστας Κουτσουρέλης
Octavio Paz - Ηλιόπετρα - Gutenberg, 2015