Υπάρχουν μερικοί που γράφουν επιζητώντας να τους χειροκροτήσει ο κόσμος, πλάθοντας με τη φαντασία τους μύθους, για τις δήθεν αρετές της ανθρώπινης καρδιάς, ή, και που μπορεί να κρύβουν οι καρδιές τους. Με μένα όμως, δεν θα συμβεί το ίδιο. Εγώ τη μεγαλοφυΐα μου θα την χρησιμοποιήσω για να παρουσιάσω όσο πιο ωμά μπορέσω τα όργια της ανθρώπινης σκληρότητας! Όργια, όχι προσποιητά και εφήμερα, αλλά που ξεκινάν με τον άνθρωπο και τελειώνουν μ’ αυτόν. Γιατί να μη μπορεί η μεγαλοφυΐα να συνυπάρξει με τη σκληρότητα, αν αυτό είναι απόφαση κρυφή της Θείας Πρόνοιας; Ή, μήπως όταν κανείς είναι σκληρός δεν μπορεί να είναι και μεγαλοφυής; Εγώ μ’ αυτά που θα πω θα το αποδείξω. Από σας εξαρτάται αν θα ευαρεστηθείτε να με ακούσετε… Με συγχωρείτε, μου φάνηκε πως σηκώθηκαν ορθές οι τρίχες του κεφαλιού μου. Δεν είναι όμως τίποτα, το χέρι μου είναι συνηθισμένο να τις βάζει εύκολα στη θέσης τους. Αυτός που τραγουδάει μια καβατίνα, ξέρεις πως δεν κάνει τίποτ’ άλλο, παρά να ερμηνεύει στο πρόσωπό του ήρωά του, σκέψεις μεγαλοψυχίας ή κατωτερότητας που υπάρχουν σ’ όλους τους ανθρώπους.
Τα άσματα του Μαλντορόρ - Λωτρεαμόν - Εκάτη, 2001
Μετάφραση: Έλλη Νεζερίτη